توضیح وب‌سایت tripleampersand بر مقاله:
هم‌زمان با افتتاحیه‌ی آرت بازل در ۲۴ خرداد و انتشار کتاب «بهیمه‌ی خُرد» نوشتهی ادوآردا نِوِس در ماه آینده، که نقدی تازه بر هنر معاصر است، مقاله‌ی «هزارپای انسانی: چشم‌اندازی از دنیای هنر» نوشتهی رضا نگارستانی را منتشر می‌کنیم. این مقاله، که تنها یک‌بار در قالب سخنرانی در نوامبر ۲۰۱۳ در e-flux نیویورک ارائه شده*، از مفهوم «هزارپای انسانی» در یک تریلوژی ترسناک با همین نام الهام گرفته و کارکرد دنیای هنر را به‌عنوان چرخه‌ای بسته و کنترل‌شده از تغذیه و دفع توصیف می‌کند. نویسنده در این متن بررسی می‌کند که چگونه دنیای هنر به مکانی برای تجویزهای بی‌ارزش معرفتی بدل شده است. پذیرش این وضعیت به این معناست که مشارکت‌کنندگان در دنیای هنر، مداخلات‌شان را صرفاً به دلیل وجودشان توجیه می‌کنند، آن هم بدون هیچ دغدغه‌ای نسبت به کارآمدی آن‌ها.
این مقاله، توصیفی دقیق و در عین حال شاعرانه از کاستی‌های هنر معاصر است؛ کاستی‌هایی که ــ اگر آن‌ها را مطلقاً شکست قلمداد نکنیم‌ــ هنوز هم حس تازگی و ارتباط با زمانه را به همراه دارند. با این وجود، به نظر می‌رسد که هنر معاصر، با وجود ظاهری نو و لفاظی‌هایی جدید، همچنان گرفتار همان محدودیت‌ها و دام‌هایی است که یک دهه پیش نیز گریبان‌گیرش بوده است.
چنین نگاهی، تناقضی عمیق را در دل هنر معاصر آشکار می‌کند؛ هنری که ادعای نوآوری دارد، اما گاه به تکرار گذشته بازمی‌گردد. هر چند شاید این تکرار، بازتابی باشد از تنش‌های حل‌ناشده در جامعه یا ناتوانی هنرمندان در یافتن مسیری تازه. در هر حال پرسش این است: آیا هنر معاصر می‌تواند از این چرخه رها شود و به معنای واقعی، آفریننده چیزی نو باشد؟
*نسخه‌ی چاپی این مقاله ا‌ول‌بار در وب‌سایت tripleampersand منتشر شده است. م
