پاولِ پارسی ـ فرزانه‌ی (فیلسوفِ) ایرانِ باستان ـ به این دو پرسشِ بنیادینِ فرزانگی (فلسفه) که «چه چیزی را باید بازشناخت؟» و «آن را چگونه باید بازشناخت؟» چنین پاسخ دهد: «بازشناسیِ همه‌چیزْ فرزانگی بوَد، و آنانی را که اندر پیِ بازشناختنِ همه‌چیز باشند فرزانه نامند. اندر فرزانگیْ نگره (نظریه) برترین چیز است، چونان نشانی که برابرِ کمان‌داری نهند و او بدان چشم دوزد. ۱۵ سده پس از پاول، فرزانه‌ای دیگر از این سرزمین ـ ارسلانِ پوریا ـ تاریخِ ایران را بنیادِ این «بازشناسیِ نگره‌پایه» کرد که دستاوردش «دیباچه‌ای بر فلسفه‌ی تاریخِ ایران» شد.
