در سال‌های اخیر، نوعی اقبال به موسیقی محلی در ایران و به‌ویژه در میان جوانان و طبقات شهری شکل گرفته است که بروز و ظهور آن را می‌توان در به اشتراک گذاشتن بیشترِ موسیقی‌های محلی در شبکه‌های اجتماعی و افزایش تعداد خواننده‌ها و کنسرت‌های موسیقی محلی ملاحظه نمود. در سطحی ابتدایی، این امر را می‌توان علاقه‌ای ساده به زیبایی‌های آوایی یا تنوع فرهنگی دانست. اما اگر عمیق‌تر بنگریم، این بازگشت، بازتاب پیچیده‌ای از تنش‌های هویتی، اضطراب‌های تاریخی و چالش‌های ناخودآگاه فردی و جمعی است. در این میان، رویکرد تحلیل روانکاوانه می‌تواند ابزاری نیرومند برای رمزگشایی از این پدیده به دست دهد. این یادداشت در پی آن است تا با اتکا به این رویکرد اقبال به موسیقی محلی در ایران را نه به عنوان روندی ساده، بلکه به مثابه یک فرآیند دفاعی-نمادین برای کاهش تنش‌ها و ترمیم احساس گناه ناشی از خودبیگانگی بررسی کند.
