«تهاجم» در سینمای ژاپنِ پس از جنگ چه دلالت‌هایی دارد؟ چرا سینمای آدم‌هایی چون ناگیشا اوشیما را نباید صرفاً «ژانریک» پنداشت و یا به عبارتی دیگر، بدنْ در سینمای او و مشابهان‌اش چه مازادی دارد؟ این نوشته با بررسی سه فیلم از اوشیما-با اندکی یاری جُستن از آرایِ ژرژ باتای- تحشیه‌ایست به این سوالات.
