این مقاله با ریشه‌شناسی و گویش‌شناسیِ واژه‌ی ترکیِ اَرموت [armut]، واژه‌ی ایرانیِ اَرمود [armud]، به معنای «گلابی»، سروکار دارد. نسبت‌های مشترکِ این خانواده‌های زبانیِ مربوط به نام‌های گیاهی چند سال پیش مورد بررسی پرفسور اووه بلاسینگ قرار گرفتند، و او واژگانی ترکی را وام‌گرفته از یک زبان فارسی میانه (پهلوی، به خاطر چند شاهد پراکنده در این زبان)، در نظر گرفت، لیک پنداشت که واژگان ایرانی نیز از یک زبان (ناشناخته) سوم از پهنه‌ی ایرانی‌ـ‌‌قفقازی وام گرفته‌شده‌اند. نویسنده‌ی این مقاله بر اساسِ مطالعه‌ی گسترده‌ی این حیطه‌ی زبانی (با ماده‌خام‌های اصلی برگرفته از بایگانیِ پروژه‌ی واژه‌نامه‌ی ریشه‌شناختیِ بلوچی، دانشگاه ارینتال، ناپل) درباره‌ی پیشینه‌ی کهن‌‌ترِ شواهدِ زبانیِ ایرانی استدلال می‌آورد، و نیز درباره‌ی محفوظ‌ماندنِ آن شواهدِ زبانی در بسیاری از گویش‌های ایرانی نو به صورت واژگانی که به باور پژوهشگران تنها در فارسی میانه وجود داشته‌اند… به امید اینکه به‌زودی بتوانیم از گلابی‌های بسیار زیادترِ ایرانی سهم بیشتری عرضه کنیم!
