در نوشته‌ی فارسی میانه‌ی گُزیده‌های زادِسپرَم، زینه‌های گوالِشِ رویان، نیروی فرَوَهرِ فَراز-بالنده (اِتِر) و سه کارکردِ «رویِش»، «اَفزایِش» و «تیمارِش»، راه تیمارِش و پرورشِ بومگاهِ یاخته‌ای را می‌انبوساند. این نیرو سامان یافته از انگیزگَرهای ناهمسان‌سازی و خزان یاخته‌ای (مرگ برنامه‌ریزی شده یاخته‌ای) با اَنبوسِشِ یک بَندِ پدافندی، یاخته‌ها را در برابر کارگزارانی که اندوخته‌ی یاخته‌ای را کاهش می‌دهند، می‌پَناهانَد. پرسش درافکندیده در این پژوهش چنین است که به فراخورِ زینه‌های فرگشت (ترادیسِش)، «نیروی فرَوَهر چگونه از زینه‌های گوالِشِ مردمان پیش از زایش و تا زمان مرگ، پایِش و تیمارِش می‌کند؟» به زبانی دیگر، خوانِش کنونی این پژوهش با نشانه گیری‌ی کاوُش و فروگشایشِ نگره‌ی «گوالِش» است که فرامی‌نمایاند که یک یاخته با انجامِشِ بَهرِشِ دوبَرسان بر پایه‌ی پیش‌نویس و برنامه‌ریزی نیروی فرَوَهر، به فرآیند و زینه‌های گوالِش و خود-نوسازی رویان یاری می‌رساند. روش پژوهش در این نوشته، شناساساز-کاوشمندانه با کانونِش بر نگرش زادِسپرَم در پیوند با برداشت‌هایی مانند گوالِش رویان و پیدایی رویانی است. یافته‌ها نشان داد که نیروی فرَوَهر و شایایی‌ی بَس-اَنبوسی می‌تواند راستین چَمی برای انبارِشِ رده‌های یاخته‌ای همچنین یاخته‌های رویانی و مغز استخوان شود. بر این پایه، تَنِ رویانی راستین چَمی برای نوسازی و نوزایی در مردمان می‌شود.
